Πριν από ένα μήνα αποφάσισα επιτέλους να χρησιμοποιήσω την συνταγή του οφθαλμίατρου μου και να πάω να αλλάξω τους φακούς των γυαλιών μυωπίας μου. Πάω στο κατάστημα, κανονίζω τη διαδικασία και σε δύο μέρες με παίρνουν τηλέφωνο ότι τα γυαλιά μου είναι έτοιμα. Καταφθάνω στο μαγαζί με μεγάλο ενθουσιασμό, επειδή ο σκελετός που είχα διαλέξει ήταν ένας παλιός μου αγαπημένος. Δίνοντας μου το νέο ζευγάρι, ο οπτικός μου είπε ότι ίσως με ζαλίσουν λίγο γιατί είναι διαφορετικό από αυτό που είχα συνηθίσει.
Τα βάζω μέσα στο κατάστημα και δεν βλέπω μεγάλη διαφορά μέχρι που βγαίνω έξω. Εκεί απλά δε το πίστευα. Έβλεπα. Όχι απλά έβλεπα. Έβλεπα καλύτερα! Λεπτομέρειες, πιο εστιασμένα, πιο καθαρά, τα χρώματα πιο έντονα. Δε το πίστευα. Πολλές φορές έβγαζα τα γυαλιά για να δω πώς έβλεπα χωρίς αυτά, μιας και πλέον μου φαινόταν ότι είτε φορούσα τα παλιά μου γυαλιά, είτε δε φορούσα καθόλου ήταν το ίδιο. Αυτό που μου είχε κάνει μεγαλύτερη εντύπωση ήταν το γεγονός ότι αυτό που νόμιζα ότι έβλεπα πριν, χωρίς τα γυαλιά, ήταν και το φυσιολογικό.
Αυτό συμβαίνει και στην καθημερινότητα μας. Πολλές φορές αυτό που βλέπουμε εμείς στις καταστάσεις, θεωρούμε ότι είναι και η αντικειμενική αλήθεια. Ότι ναι, αυτή η κατάσταση είναι το τέλος του κόσμου, ότι αυτή η επιλογή που έκανα ήταν πραγματικά η μόνη επιλογή, ότι ο κόσμος είναι όντως γκρι, άσχημος και μάταιος. Όμως, δεν είναι έτσι. Όχι, ακριβώς έτσι. Και ο λόγος είναι… τα «γυαλιά» μας. Αυτά τα γυαλιά δε μας τα «έγραψε» οφθαλμίατρος, αλλά οι καταστάσεις και οι εμπειρίες μας από την παιδική, ακόμα, ηλικία.
Όπως, έχει πει και ο Επίκτητος, δεν είναι οι ίδιες οι καταστάσεις που μας επηρεάζουν, αλλά το νόημα που τους δίνουμε εμείς. Οι ερμηνείες αυτές γίνονται μέσα από τα γυαλιά μας τα οποία είναι «χρωματισμένα» από τις δικές μας εμπειρίες. Ένας άνθρωπος με κατάθλιψη φοράει γυαλιά, που έχουν γκρίζα απόχρωση. Κάποιος ερωτευμένος, φοράει πιο ροζ γυαλιά που τον κάνουν να βλέπει τα πράγματα πιο ωραιοποιημένα απ’ ότι είναι. Ενώ, κάποιος άλλος με θέματα θυμού τα βλέπει όλα κόκκινα, μέσα από τα κόκκινα γυαλιά του. Ακόμα και ένα άτομο με Άσπεργκερ, φοράει τα ανάλογα γυαλιά που τον κάνουν να ερμηνεύει τον κόσμο με συγκεκριμένο τρόπο.
Όμως, σε τι ακριβώς μας βοηθάει το να ξέρουμε τι γυαλιά φοράμε; Το πρώτο βασικό είναι να ξέρουμε ότι φοράμε γυαλιά και άρα ΜΠΟΡΟΥΜΕ να τα αλλάξουμε– που είναι το δεύτερο κομμάτι βοήθειας. Από τη στιγμή που καταλάβουμε ότι μπορούμε να αλλάξουμε τα γυαλιά μας, ενδεχομένως μετά από επίσκεψη στον «οφθαλμίατρο της ψυχής» ή πιο απλά τον ψυχοθεραπευτή μας, μπορούμε να αρχίσουμε να κοιτάμε για νέα γυαλιά. Αφού κατανοήσουμε ότι η ερμηνεία των καταστάσεων είναι απλά αλλοιωμένη, και άρα η ίδια η κατάσταση δεν είναι τόσο χάλια, είναι πιο εύκολο να κινηθούμε προς μια πιο λειτουργική αντιμετώπιση τους.
Φυσικά, αυτό δεν είναι κάτι εύκολο. Με τα νέα μου γυαλιά, μου πήρε αρκετό καιρό να συνηθίσω και να σταματήσω να ζαλίζομαι από το νέο τρόπο εστίασης. Το ίδιο ισχύει και με τα άλλα «γυαλιά». Τέλος, είναι δύσκολο να αποφασίσουμε να τα αλλάξουμε από την αρχή, ή να αλλάζουμε από το ένα ζευγάρι στο άλλο, δηλαδή από τη μια κατάσταση στην άλλη. Για παράδειγμα, ενώ άλλαξα τα γυαλιά της μυωπίας μου, δεν σκέφτηκα να αλλάξω και τα γυαλιά ηλίου μου. Έτσι η μετάβαση από το ένα στο άλλο είναι δύσκολη γιατί με ζαλίζει. Μέχρι να σηκωθώ και να ξαναπάω επιτέλους στον οπτικό μου για να μου τα αλλάξει και αυτά.
Επικοινωνία
Αν θέλετε να επικοινωνήσετε μαζί μου μπορείτε να με καλέσετε στα παρακάτω τηλέφωνα:
