“Με λένε Μ. και είμαι 28 χρόνων.
Εδώ και σχεδόν 6 χρόνια προσπαθώ να καταπολεμήσω τις κρίσεις πανικού και σήμερα μπορώ να πω ότι με την βοήθεια του ψυχολόγο μου και με την θέληση μου για ζωή έχω σχεδόν δυο μήνες χωρίς αυτές.
Η δική μου ιστορία μπορεί να μοιάζει με την δική σου και πολλών ατόμων με κρίσεις πανικού και επίπεδα στρες που χτυπάνε κόκκινο. Εδώ και 6 χρονιά ζούσα συνέχεια με ένα φόβο για τα πάντα. Αν και γρηγορά ανακάλυψα, ότι όλα αυτά που με φοβίζουν και με αγχώνουν, ήμουν εγώ. Ήταν πολύ δύσκολο να αντιμετωπίσω τον ίδιο μου τον εαυτό. Πέρασα πολλές φάσεις, αλλά δεν επέτρεψα στον εαυτό μου να τα παρατήσει.
Φοβόμουν να βγω από το σπίτι μου. Και αν με ξαναπιάσει; Αυτή ήταν η μονή μου σκέψη. Πότε και πού θα μπορούσε να συμβεί; Μετά από πολλές κρίσεις πανικού και κλάμα, πριν σχεδόν δυο μήνες έπαθα την μεγαλύτερη η οποία, ήταν και η αφετηρία να αναθεωρήσω ότι είχα μέχρι στιγμή στο κεφάλι μου.
Στην δική μου περίπτωση αυτό που με βοήθησε να φτάσω σήμερα να επικροτώ τον εαυτό μου που τα κατάφερα, να μην έχω κρίσεις πανικού είναι η ιδιά η κρίση πανικού. Είναι «αστείο» το πώς το πρόβλημα μπορεί να σου δώσει και την λύση.
Πρώτα από όλα συνειδητοποίησα ότι οι κρίσεις πανικού δεν με τιμωρούν, τώρα με διδάσκουν να ζω και μου μαθαίνουν μέσα από προηγούμενα λάθη μου να βλέπω τα δικά μου θέλω και όχι τα πρέπει των άλλων.
Συνειδητοποίησα ότι δεν ζω. Ότι απλά υπάρχω. Γιατί ουσιαστικά δεν μπορώ να ευχαριστηθώ τίποτα. Έβαλα προτεραιότητα την Μαρία. Αγκάλιασα τις κρίσεις πανικού και είπα στον εαυτό μου «αυτό έχεις, με αυτό πρέπει να πορευτείς. Και αν ξαναέρθει; Θα είναι άλλη μία κρίση».
Νομίζω είναι όπως κάθε είδους φόβος. Όπως, για παράδειγμα, η ξενοφοβία. Πολλοί άνθρωποι φοβούνται το ξένο και το πολεμούν. Ε, σε αυτή την περίπτωση χρειαζόμαστε την συμφιλίωση με τον εαυτό μας, μόνο έτσι μπορούμε να νικήσουμε τον φόβο μας.
Έμαθα να ακούω τον εαυτό μου και το σώμα μου.
Απέβαλα από το μυαλό μου την κρίση πανικού. Αιτιολόγησα στον εαυτό μου ό,τι μου συμβαίνει, χωρίς να το ονομάσω κρίση. Για παράδειγμα, από το άγχος μου είχα εμετικές τάσεις, το αιτιολογούσα ως εξής: έφαγα κάτι και μπορεί να με πείραξε. Αν ζαλιζόμουν, σκεφτόμουν πρώτα μήπως πεινούσα και δεν το «διάβαζα» σαν σύμπτωμα της κρίσης.
Τέλος αξιολόγησα για πρώτη φορά τι είναι αυτό που έχω πραγματικά ανάγκη και τι είναι πραγματικά σημαντικό για μένα αυτή την περίοδο της ζωής μου.
Δεν θέλω να είμαι θεατής στην ζωή μου, θέλω να είμαι η πρωταγωνίστρια.
Δεν είμαι τέλεια. Αλλά είμαι δυνατή.
Και αξίζω να ονειρεύομαι και να ζω την ζωή μου όπως εγώ την θέλω.
Αυτές ήταν μερικές από τις σκέψεις μου, που με βοήθησαν να βρίσκομαι σε αυτό το σημείο και να συνεχίζω να προσπαθώ.
Το ξέρω ότι είναι εκεί κάπου στο πίσω μέρος του μυαλού μου, μαζί με τους φόβους μου και τις ενδεχόμενες άσχημες σκέψεις που μπορεί να γίνουν πραγματικότητα- όπως συμβαίνει σε όλους μας.
Αλλά είναι στο χέρι μας να τις διώχνουμε κάθε φορά που θα έρχονται.
Η πίστη και η αγάπη στον εαυτό μας, θα τις νικήσει.
Με απεριόριστη κατανόηση, εύχομαι καλή δύναμη και υπομονή!
Μ.”
Αυτή είναι η εμπειρία της “Μ.” με τις κρίσεις πανικού. Αφού κλείσαμε έναν κύκλο συνεδριών, και αφού έμαθε να τις διαχειρίζεται, μου ζήτησε να το δημοσιεύσω, μήπως και η δικής της ιστορία βοηθήσει άλλους που παλεύουν μαζί τους.
Το παρόν δημοσιεύτηκε με την άδειά της.
