Ταμπέλες βάζουμε, μας βάζουνε και ενώ γκρινιάζουμε συνεχίζουμε να βάζουμε. Τόσο στον εαυτό μας, όσο και στους άλλους. «Καλό παιδί ο Χρηστάκης, αλλά πολύ αφηρημένος», «Να μωρέ, τόσο ξεχασιάρα να μην ήμουν» και άλλα τόσα. Ταμπέλες βάζουμε για να χαρακτηρίσουμε κάποιον ή κάτι. Και άντε να χαρακτηρίσουμε ένα αντικείμενο γιατί το δόλιο δε μπορεί να μιλήσει για τον εαυτό του και να δώσει μια περιγραφή του τι είναι και τι κάνει. Αλλά σε ανθρώπους γιατί να το κάνουμε;
Φυσικά όλο αυτό είναι ένας φαύλος κύκλος. Ξεκινάει από μάς, βγαίνει προς τα έξω και γυρίζει σε μας. Τι εννοώ μ’ αυτό. Κάποια στιγμή οι γονείς μας μπορεί να μας έδωσαν κάποια ταμπέλα. Το καλό παιδί, ο μεγάλος, ο μικρός, ο έξυπνος, η όμορφη, η παχουλή, η επιστήμονας. Κάποια στιγμή το είπαν. Κάποια στιγμή το ξαναείπαν. Και τότε εμείς αποφασίσαμε να τους βγάλουμε ασπροπρόσωπους επιβεβαιώνοντας αυτή την ταμπέλα. Ακόμα κι αν σταμάτησε να είναι λειτουργικό εμείς συνεχίσαμε να προσπαθούμε να επιβεβαιώσουμε την ταμπέλα που μας έβαλαν οι άλλοι. Η μία περίπτωση είναι αυτή. Η άλλη περίπτωση είναι η πλύση εγκεφάλου. Ειπώθηκαν τόσες φορές κάποια πράγματα που άρχισαν να γίνονται ένα με τον χαρακτήρα μας. Χωρίς όμως αυτός να είναι ο πραγματικός χαρακτήρας μας! Μπορεί να είναι όντως μία πλευρά μας ή να είναι απλώς μια πράξη ή συμπεριφορά που κάναμε κάποτε κι αυτή έμεινε να μας στοιχειώνει για πάντα. Δεν είμαστε όμως ούτε μόνο αυτή η πλευρά του χαρακτήρας μας, αλλά ούτε και αυτή μόνο η μεμονωμένη πράξη.
Οι ταμπέλες που μας έβαλαν άλλοι θυμίζει το εξής. Ο καθένας μας έχει μια βαλίτσα από την ώρα που γεννήθηκε. Τη γεμίζουμε εμείς με εμπειρίες, γνώσεις κτλ. Πολλές φορές, όμως, χωρίς να το καταλάβουμε εμείς και πολλές φορές χωρίς να το καταλάβουν κι αυτοί, οι δικοί μας βάζουν χαρτάκια με τη γνώμη τους για μας μέσα στη βαλίτσα μας. Και τότε τα χαρτάκια γίνονται δικά μας. Καταλήγουμε να κουβαλάμε περιττό βάρος χωρίς να υπάρχει λόγος και να μην έχουμε χώρο για τα δικά μας ουσιαστικά πράγματα. Στην ψυχοθεραπεία αυτό που κάνουμε είναι να ανοίξουμε τις βαλίτσες, να μελετήσουμε τα αντικείμενα και τα χαρτάκια μέσα της, να ξεφορτωθούμε τα μη λειτουργικά και να κρατήσουμε μόνο όσα είναι πραγματικά δικά μας και μας βοηθούν.
Και αφού λοιπόν οι άλλοι μας βάλουν ταμπέλες, βάζουμε κι εμείς στους άλλους. Απλώς γιατί έτσι μάθαμε. Μπορεί να μη γίνεται συνειδητά όλο αυτό, να μας έχει γίνει μια κακιά συνήθεια την οποία διαιωνίζουμε. Αυτό είναι εμφανές όταν άτομα πολεμούν ενάντια στις ταμπέλες, αλλά με μεγάλη άνεση βάζουν οι ίδιοι στους άλλους χωρίς να το πάρουν χαμπάρι. Ότι ισχύει και για μάς ισχύει και για τους άλλους. Μία μόνο πλευρά του χαρακτήρα ή μια μεμονωμένη πράξη δεν χαρακτηρίζει το άτομο. Οπότε καλό θα ήταν να μη το κάνουμε. Ας πάρουμε το κάθε άτομο γι’ αυτό που είναι. Την Μαρία για τη Μαρία, τον Αντώνη για τον Αντώνη και πάει λέγοντας. Δεν είναι η έξυπνη και ο τεμπέλης. Ας σταματήσουμε να περιγράφουμε κάποιον μόνο και μόνο με ένα επίθετο. Και όχι μην μπείτε στον πειρασμό να τους στολίσετε και με άλλα επίθετα. Αν συνεχίσετε να το κάνετε, δεν τους βοηθάτε. Τους πηγαίνετε πίσω, τους κρατάτε δέσμιους της εικόνας που έχουν οι άλλοι για τους ίδιους. Με την επανάληψη η πλύση εγκεφάλου γίνεται εντονότερη και το άτομο δένεται περισσότερο με αυτή του την ταμπέλα. Κι αυτή θα προσπαθεί να επιβεβαιώσει και να προβάλει στους άλλους χωρίς να δίνει στον ίδιο του τον εαυτό την ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι κάτι πολύ παραπάνω από αυτό.
Δείτε και το επισόδειο εδώ: https://www.youtube.com/watch?v=-vmx4iCDROA&t=156s και μην ξεχάσετε να κάνετε subscribe για να ενημερώνεστε για τα νέα βίντεο
