Να σας πω κάτι που συνειδητοποίησα χθες; Θα μου πεις τόσα χρόνια, τώρα το συνειδητοποίησες; Ναι, τώρα. Τώρα έγινε το κλικ. Συνειδητοποίησα πόσο ισχυρή είναι η φαντασία μας- κυρίως, όμως ότι συνήθως τείνει προς τα αρνητικά και την καταστροφή του κόσμου. Θα εξηγήσω ακριβώς το σκηνικό και θα καταλάβετε τι εννοώ.
Είχα ξαπλώσει να κοιμηθώ- το απόλυτο σκοτάδι όπως πάντα. Και ξαφνικά ακούω έναν θόρυβο, σα να γδέρνεται ο τοίχος μου φάνηκε. Θα μπορούσαν να είναι πολλά, το ρολόι της ΔΕΗ που είναι κολλητά από την άλλη μεριά του τοίχου, οι γονείς μου από πάνω, μια γάτα από το δρόμο. Το ήξερα αυτό. Αλλά αμέσως μου δημιουργήθηκε η εξής εικόνα: τεράστιες μηχανικές αράχνες να ανοίγουν τρύπα στο ταβάνι μου και να κατεβαίνουν από πάνω. Και να φανταστείτε δε μου αρέσει και ιδιαίτερα αυτού του είδους η φαντασία. Αλλά από φαντασία γενικά, όπως καταλάβατε, άλλο τίποτα.
Και πάνω εκεί που έχω δει την αράχνη να κατεβαίνει σκέφτομαι… «και γιατί να είναι κάτι τρομακτικό και κακό; Κι αν αντί για αράχνες ήταν μπαλόνια που έπεφταν από το ταβάνι; Πολλά χρωματιστά μπαλόνια; Αφού έχω φαντασία, γιατί να μη σκεφτώ αυτό;» και το σκέφτηκα. Και γέμισε το δωμάτιο- ε, καλά το μυαλό μου- χρώματα και θετική ενέργεια. Με πήρε ο ύπνος πολύ ευχάριστα και πολύ σύντομα μετά από κει. Η τελευταίες μου σκέψεις ήταν να το μοιραστώ μαζί σας.
Ξέρω ότι δεν είμαι μόνο εγώ. Πολλά άτομα, στον παραμικρό θόρυβο που θα ακούσουν το βράδυ, θα αγριευτούν και θα σχηματίσουν το πιο αλλοπρόσαλλο και, φυσικά, τρομακτικό σενάριο. Που δεν θα είναι καν ρεαλιστικό. Γιατί να είναι πιο ρεαλιστικό μια μηχανική αράχνη, ένα φάντασμα, ένας κατά συρροή δολοφόνος και όχι πολύχρωμα μπαλόνια που εμφανίζονται από το πουθενά.
Έχουμε αρκετή ασχήμια έξω στον κόσμο και αρκετά τρομακτικά γεγονότα, ικανά να μας κάνουν να ανατριχιάσουμε. Υπάρχουν, όμως και τα θετικά. Είναι εκεί για όποιον θέλει και μπορεί να τα δει. Στη φαντασία μας, όμως, μπορούμε όλοι να δούμε τα θετικά. Να τα φέρουμε στα μέτρα μας και να τα απολαύσουμε.
Είμαστε προγραμματισμένοι να σκεφτόμαστε πρώτα το πιο άσχημο σενάριο για να είμαστε έτοιμοι να αντιμετωπίσουμε τον κίνδυνο. Από τους προγόνους μας τώρα αυτό, τότε που παραφυλούσε το θηρίο έξω από τη σπηλιά. Είναι ένα ένστικτο που πλέον, μπορεί κάποια στιγμή να μας βοηθήσει και σε άλλη στιγμή να μας πάει πίσω. Όταν σκεφτόμαστε τρομακτικές αράχνες, αντί για μπαλόνια μας πάει πίσω. Όταν ακούμε έναν φυσιολογικό θόρυβο του σπιτιού τη νύχτα, αντί για τον επίδοξο κλέφτη (παρόλο που έχουμε κλειδαριές, συναγερμούς και κάγκελα να μας προστατεύουν και άρα ο κλέφτης είναι μάλλον αδύνατο να μπει) μπορούμε να φανταστούμε μια οικογένεια κόκκινων πάντα να έρχεται να μας κάνει μια αγκαλιά.
Όχι, δεν είναι κάτι αδιανόητο ή κάτι χαζοχαρούμενο. Εφόσον αποκλείσουμε το ενδεχόμενο να είναι κάτι σοβαρό, ας δοκιμάσουμε να αλλάξουμε την σκέψη μας- τη φαντασία μας. Δεν εννοώ φυσικά το να τρέχει αίμα από τη μύτη μου κι εγώ να πω «α, κοίτα, μαρμελάδα φράουλα!». Εκεί μιλάμε για κάτι άλλο. Εφόσον είμαστε ασφαλείς, μπορούμε να ηρεμήσουμε το μυαλό μας με μια χαρούμενη εικόνα– όπως έκανε ένας πατέρας στη Συρία, όπου μάθαινε στην κόρη του να γελάει όταν έπεφτε μια βόμβα για να ξορκίσει το φόβο. Ας τον ξορκίσουμε κι εμείς με χαρούμενες εικόνες.
Είναι η προσωπική μας πινελιά. Η ελπίδα ενάντια στο φόβο μας. Κάθε θόρυβος μπορεί να είναι όντως κάποια απειλή ή κάποιο σενάριο που έχουμε φτιάξει στο μυαλό μας- να ναι καλά ο κινηματογράφος και η τηλεόραση που μας έδωσαν πολλά εφόδια για δυστοπικά και τρομακτικά σκηνικά.
Δεν είναι όλα έτσι. Ούτε πρέπει να είναι. Την επόμενη φορά που κάτι θα σας δημιουργήσει μια αρνητική εικόνα ή σενάριο, προσπαθήστε να την αλλάξετε. Αντικαταστήστε την με κάτι όμορφο, χαρούμενο και τρελιάρικο. Ότι θέλετε εσείς.
Η φαντασία είναι ένα πάρα πολύ δυνατό όπλο. Το πώς θα την αξιοποιήσουμε είναι στο δικό μας χέρι, όπως και το αποτέλεσμα που θα έχουμε. Ναι, να είμαστε ρεαλιστές εκεί που πρέπει, αλλά
ας μη διστάζουμε ποτέ να γεμίσουμε το δωμάτιο μας με χαρωπά ζωάκια, μπαλόνια ή τρενάκια!
