Σε καμία περίπτωση δεν λέμε «ηρέμησε», «μην ανησυχείς»,
«όλα είναι καλά»!
Έχουμε συζητήσει πολλές φορές για την κρίση πανικού, τι είναι, τι δεν είναι και τι να κάνεις για να την διαχειριστείς καλύτερα. Αυτό που θέλω να δούμε τώρα είναι πώς μπορούμε να το διαχειριστούμε αν το πάθει κάποιος άλλος. Γιατί το τι θα πούμε και τι θα κάνουμε εκείνη την ώρα μπορεί να επηρεάσει το άτομο πάρα πολύ!
Άκου, λοιπόν, τι νιώθει εκείνη την ώρα το άτομο. Βιώνει ένα πολύ μεγάλο κίνδυνο, που μπορεί να μην ξέρει τι είναι, αλλά ξέρει ότι υπάρχει και ότι απειλείται. Εσύ τώρα δε το βλέπεις αυτό, αλλά δεν μας απασχολείς εσύ, αλλά ο άλλος που έχει την κρίση πανικού. Εξαιτίας αυτού του κινδύνου έχει και σωματικά συμπτώματα: ταχυκαρδία, δυσκολία αναπνοής, εφίδρωση, τρέμουλο. Άλλοι νιώθουν ότι τρελαίνονται, ότι χάνουν τον έλεγχο ή/και ότι πεθαίνουν.
Όπως καταλαβαίνεις αυτά τα άτομα έχουνε πολλά πράγματα να παλέψουν και δεν χρειάζονται και την δική σου τοξική θετικότητα (δες εδώ), ούτε την ειρωνεία, ούτε καταιγισμό ερωτήσεων τύπου «Παναγία μου, τι να σου κάνω πουλάκι μου; Πώς να σε βοηθήσω; Γιατί δε μιλάς, καλέ;!». Οπότε τα αφήνουμε αυτά στην άκρη, γεμίζουμε ψυχραιμία, έστω φαινομενική, και πάμε να δοκιμάσουμε τα παρακάτω βήματα.
Θέλεις να καταλάβει το άτομο ότι είσαι εκεί για να το βοηθήσεις. Βάλε ένα υποστηρικτικό χαμόγελο, πλησίασε και πιάσε του το χέρι. Στη συνέχεια κράτα το τέμπο για να πάρει ελεγχόμενες αναπνοές. Επειδή είσαι καλό παιδί και το έχεις ακούσει παντού, θα πας να δώσεις λίγο νερό. Κάτι που είναι λάθος γιατί μπορεί να πνιγεί ο άνθρωπος- πάμε να βοηθήσουμε, όχι να ξεκάνουμε. Αν έχει ιδρώσει, σκουπίζουμε τον ιδρώτα και γενικά κάνουμε ότι μπορούμε για να νιώσει πιο άνετα.
Όταν δούμε ότι η αναπνοή αρχίζει και γίνεται πιο φυσιολογική, μπορούμε να περπατήσουμε να τον πάρουμε αγκαζέ και να περπατήσουμε γύρω στο δωμάτιο ή και να βγούμε έξω να μας χτυπήσει λίγος καθαρός αέρας.
Η όλη διαδικασία είναι δύσκολη, κι επειδή οι κρίσεις είναι άτιμο πράγμα, μην σηκωθείς και φύγεις, γιατί μπορεί να επανέλθει σχετικά άμεσα. Και φυσικά μην αφήσεις το άτομο να οδηγήσει. Και γιατί μπορεί να ξανάρθει, αλλά και γιατί η κρίση πανικού είναι εξουθενωτική και αφήνει το άτομο πολύ πολύ κουρασμένο. Προσπάθησε να επικοινωνήσεις με κάποιο κοντινό του άτομο για να έρθει να το πάρει.
Καταλαβαίνεις, λοιπόν, ότι οι κρίσεις πανικού δεν είναι μια απλή φάση, δεν είναι απλά στο μυαλό του άλλου που μπορεί να το λύσει γρήγορα, αλλά είναι κάτι τρομακτικό και τεράστιο. Δεν έχει σημασία αν δεν το βλέπεις εσύ, αλλά έχει σημασία να κατανοήσεις και να συμπονέσεις τον άλλον- αυτό το λέμε ενσυναίσθηση.
Εδώ μπορείς να διαβάσεις την ιστορία της Μ. και την μάχη της με τις κρίσεις πανικού για να έχεις και μια ιδέα από πρώτο χέρι.
Ακολούθησε τις περιπέτειες μας εδώ !
